βραϐεύς

βραϐευτής

βραϐεύω
βραϐευτής, οῦ () []
1 c. le préc. 1 Is. 78, 28 ||
2 juge, arbitre, en gén. Plat. Prot. 338b ; Arstt. Rhet. 1, 15, 24.
Étym. βραϐεύω.