βραδυτής
βραδυτοκέω-ῶβραδυτής, ῆτος,
mieux que βραδύτης, ητος (ἡ) [ᾰῠ] lenteur,
nonchalance, Il. 19,
411 ; Soph. Ant. 932 ; Thc. 1, 71, etc. ; au plur.
Isocr. 70a ; Dém. 308, 29 ; part. lenteur d’esprit, Plat. Phæd. 109c ; Th. Char. 14 ; DC.
Étym.
βραδύς.