βράχω

βρέγμα

βρεκεκεκέξ
βρέγμα, ατος (τὸ)
1 sommet de la tête (où afflue la gourme des enfants), Batr. 230 ; Hpc. 896 ; Arstt. H.A. 1, 7, 2, etc. ||
2 infusion, décoction, c. ἀπόϐρεγμα, DS. 3, 32.
Étym. βρέχω.