βυκάνημα

βυκανητής

βυκανίζω
βυκανητής, οῦ (ὁ) [ῠᾰ] qui sonne du cor à bouquin, un trompette, Pol. 2, 29, 6, etc. ; App. Hann. 41.
Étym. βυκανάω.