βυκίον

βύκτης

Βύλλις
βύκτης, ου :
1 adj. m. mugissant (vent), Od. 10, 20 ; Orph. Arg. 123, 1101 ||
2 subst. ὁ β. ouragan, Lyc. 738, 757 ||
E Gén. pl. épq. βυκτάων [] Od. l. c. ; Orph. Arg. 1101, dat. βύκτῃσι, Orph. Arg. 123 (βύζω 2).