Βῆσσος

βήσσω

Βηστίας
βήσσω, att. βήττω (f. βήξω, ao. ἔϐηξα, pf. inus.) tousser, Hpc. 607, 46, etc. ; Hdt. 6, 107, etc. ||
Moy. m. sign. Hpc. 479, 33 ||
E Att. βήττω, Philém. (Com. fr. 4, 42) ; Ar. fr. 548 ; Eccl. 56 ; Xén. Cyr. 2, 2, 5.
Étym. βήξ.