χάλκειος
χαλκέλατοςχάλκειος, α,
ον :
1 poét. c. χάλκεος, Il. 3, 380 ; 4, 461 ;
13, 341 ; Od.
3, 433 ; χαλκήϊος (épq. p. -ειος) δόμος, Od. 18, 328, une forge ; cf.
Hés. O.
143, 491 ; Xén.
Eq. 12, 7 ;
Spt. Job
6, 12 ||
2 subst. ἡ χ. Th. H.P. 6, 4, 3, sorte de chardon
||
E Fém. -ος, Sext. M. 7, 376 ||
E Ion. et épq. -ήϊος,
Od. 3, 433 ;
18, 328.
Étym.
χαλκός.