χαριεντότης

χαριέντως

χαριεργός
χαριέντως [] adv. :
1 avec grâce, Plat. Phæd. 80c ; Alex. (Ath. 107b); Ath. 584b ; p. suite, avec esprit ou finesse, d’une manière agréable, Plat. Phæd. 87a, Rsp. 331a, 426a, Pol. 300b, Prot. 344b, etc. ; Plut. M. 696e, Dio. c. Brut. 5, Cæs. 59, Cic. 41, etc. ; Luc. Eun. 9 ||
2 particul. à bonne intention, Isocr. 240c ||
Cp. χαριέστερον, Isocr. 294, ou -εστέρως, Arstt. Metaph. 30, 10.
Étym. χαρίεις.