Χαρισιάδης

χαρίσιος

Χαρίσιος
χαρίσιος, α, ον [ᾰρῑ]
1 qu’on donne en signe de reconnaissance, Call. fr. 193 ||
2 χαρισία βοτάνη, Arstt. Mir. 163 ou τὸ χαρίσιον, Plut. M. 1158c, plante d’amour, sorte de plante qui croissait sur le Taygète et dont les Lacédémoniennes usaient comme de philtre ||
3 subst. ὁ χ. sorte de gâteau, Ar. fr. 6 ; Eub. 3, 203 Meineke.
Étym. χαρίζομαι.