χαριστέος

χαριστήριος

χαρίστια
χαριστήριος, ος, ον [] qui sert à témoigner la reconnaissance ; θυσίαι χαριστήριοι, DH. 1, 88 ; 10, 54 ; ou subst. τὰ χαριστήρια (s. e. ἱερά) Xén. Cyr. 4, 1, 2 ; 7, 2, 28 ; DS. 20, 65 ; Arstd. t. 2, 200, sacrifices d’actions de grâces ; particul. sacrifice de la supplication romaine, Plut. Cam. 7 ; avec le gén. de l’objet pour lequel on rend grâces, Pol. 21, 1, 2 ; Plut. M. 862a ; DH. 1, 55 ; τὸ χαριστήριον, Ath. 672a ; Plut. Marc. 8, témoignage de reconnaissance ; χαριστήρια τροφῶν ἀποδιδόναι, Luc. Patr. enc. 7, rendre grâces pour l’éducation qu’on a reçue.
Étym. χαρίζομαι.