Χαρμόλεως

χαρμονή

χαρμονικός
χαρμονή, ῆς (ἡ) joie, plaisir, Soph. Aj. 559 ; Eur. Ph. 316 ; Xén. Cyr. 1, 4, 22 ; Plut. M. 1098c ; au pl. Eur. Ion 1379, H.f. 384, 742 ; Plat. Phil. 43c.
Étym. χαίρω.