χασμέομαι

χάσμη

χάσμημα
χάσμη, ης ()
1 bâillement, Hpc. Aph. 1260 ; V. med. 12 ; Plat. Rsp. 503c ; au plur. Hpc. Art. 797 ||
2 bouche béante, Plut. M. 45d ; p. suite, ce qu’on regarde bouche béante, sujet d’étonnement, d’admiration ou d’envie, Antipat. (Stob. Fl. 3, 32, Mein.).
Étym. χαίνω.