χαυλιόδων
χαύλιοςχαυλι·όδων, -όδοντος
(ὁ, ἡ)
I adj. :
1 muni de dents
saillantes, c. à d. de défenses,
Hés. Sc.
387 ; Arstt.
P.A. 3, 2, 4,
etc. ; Opp.
C. 3, 6
||
2 saillant, en parl. des dents, Hdt.
2, 68 ||
II subst. ὁ χ. Hdt. 2, 71 ; Arstt. H.A. 2, 1, 51 ; 4, 11, 14,
etc. défenses de sanglier, d’hippopotame,
etc.
Étym.
*χαύλιος, ὀδούς.