χειμερίζω

χειμερινός

Χειμέριον
χειμερινός, ή, όν [] qui est de l’hiver, qui se fait pendant l’hiver : χ. μῆνες, Thc. 6, 21, mois d’hiver ; ἥλιος χ. Hdt. 1, 193, soleil d’hiver ; χ. ὄμϐροι, Pol. 9, 43, 6, pluies d’hiver ; χ. τρίχας ἀποϐάλλειν, Arstt. Probl. 10, 21, perdre ses poils pendant l’hiver, en parl. de certains animaux ; χ. ὄνειρος, Luc. Somn. 17, songe d’une nuit d’hiver ; ἡ χειμερινή (s. e. ὥρη), Hdt. 1, 102, la mauvaise saison ; τὸ χειμερινόν, Th. fr. 5, 1 ; ou τὰ χειμερινά, Plat. Leg. 683c, 915d, les brumes d’hiver, le mauvais temps, où règne le mauvais temps, Thc. 2, 70 ; Th. fr. 5, 1 ; 6, 1.
Étym. χεῖμα.