χειροτριϐέω-ῶ

χειροτριϐίη

χειροτυπής
χειρο·τριϐίη, ης (ἡ) [ρῐ] ion. sûreté de main d’un praticien, Hpc. 38, 33.
Étym. χ. τρίϐω.