χρυσοτόρευτος

χρυσοτριαίνης

χρυσοτρίαινος
χρυσο·τριαίνης, ου [ῡ] adj. m. au trident d’or, ép. de Poseidôn, Ar. Eq. 559.
Étym. χρ. τρίαινα.