χρυσουργεῖον

χρυσουργός

χρυσοῦς
χρυσουργός, οῦ (ὁ) [ῡ] qui travaille l’or, orfèvre, joaillier, Critias 56 ; Spt. Sap. 15, 9.
Étym. χρ. ἔργον.