χρυσωρύχος

χρύσωσις

χρυσωτής
χρύσωσις, εως (ἡ) [ῡ] action de dorer, Plut. Popl. 15, Nic. 3, etc. ; particul. par l’action du feu, Callix. (Ath. 205b).
Étym. χρυσόω.