χρηστικός
χρηστικῶςχρηστικός, ή,
όν :
1 pass. bon pour l’usage, utile, usuel, Plut. Cato ma. 1, M. 32e ||
2 act. qui sait se servir de, habile à se servir de,
gén. Arstt.
Œc. 1, 6, 1 ;
Pol. 1, 7, 4 ;
postér. dat. (c. χράομαι) M. Ant. 7, 55 ||
Sup. χρηστικώτατος, Plut.
M. 32e.
Étym.
χράομαι.