χήν
χηναλωπέκειοςχήν, χηνός
(ὁ, ἡ) oie, Il.
2, 460 ; Od.
19, 552 ; Hdt.
2, 45 ; Ar.
Av. 521 ;
Xén. An.
1, 9, 26 ; Eub.
(Ath. 519a); Arstt. H.A. 8, 3, 16 ; Plut.
Cam. 27 ;
ἡ χήν, Od.
15, 161, 174 ; Geop. 1, 3, 9 ;
14, 22, 9 ; Ath. 384 b et c ; Eub. Plut. ll. cc. ||
E Acc. pl. irrég. χένας,
Anth. 7, 546 ;
dor. nom. χάν
[ᾱ] Epich.
fr. 103 Ahrens.
Étym.
cf. lat.
anser, sscr.
hansa.