χηναλώπηξ

χήνειος

χήνεος
χήνειος, α, ον, d’oie, Eur. fr. 470 ; Arstt. H.A. 5, 33, 5 ; DS. 1, 70 ; Diosc. 1, 81 ; Eriph. 3, 552 Meineke ; Luc. Alex. 13 ; Ath. 384c.
Étym. χήν.