χηραμίς

χηραμοδύτης

χηραμόθεν
χηραμο·δύτης, ου [ᾰ, ῠ, mais ῡ à l’arsis] adj. m. qui s’enfonce dans des trous, Anth. 7, 295.
Étym. χηραμός, δύω.