χηραμόθεν

χηραμός

χηραμών
χηραμός, οῦ (ὁ, p. exc. ἡ, v. ci-dessous) [ᾰ] trou creux, cavité, tanière, Il. 21, 495 ; Arstt. H.A. 9, 11, 2 ; Lyc. 181, etc. ||
E ἡ χηραμός, A. Rh. 4, 1452 ; plur. hétérocl. τὰ χηραμά, Nic. Th. 55, 149.
Étym. pré-grec.