δάμαρ
Δαμαρέτιοςδάμαρ, αρτος
(ἡ)
[δᾰ, nomin.
ᾰρ] femme mariée, épouse (p. opp. à jeune fille ἀδμής
ou ἀδάμαστος),
dans Hom. avec le gén. de l’époux,
Il. 3, 122 ;
14, 503 ; Od.
4, 126, etc. ;
abs. Pd.
N. 4, 57 ;
Eschl. Pr.
836 ; etc. ;
en prose, Lys.
Erat. p. 94 ; Dém.
etc.
Étym.
p.-ê. pré-grec.