δανειακῶς

δανείζω

δανειῇ
δανείζω (f. είσω, ao. ἐδάνεισα, pf. δεδάνεικα ; pass. ao. ἐδανείσθην, pf. δεδάνεισμαι) [] prêter de l’argent à intérêts (ἐπὶ τόκῳ, Plat. Leg. 742c) ; δ. ἐπὶ ὀκτὼ ὀϐολοῖς τὴν μνᾶν τοῦ μηνὸς ἑκάστου, Dém. 1250, 21, prêter de l’argent à intérêts de 8 oboles par mine chaque mois ; abs. δανείζειν, m. sign. Ar. Th. 842 ; Dém. 924, 10, etc. ; au pass. en parl. de l’argent, être prêté à intérêts, Xén. Hell. 2, 4, 28 ; Ar. Nub. 756 ||
Moy. (f. δανείσομαι, ao. ἐδανεισάμην) se faire prêter, d’où emprunter de l’argent à intérêts : Xén. Mem. 2, 7, 2 ; παρά τινος, Xén. Hell. 6, 5, 19 ; ἀπό τινος, Plat. Tim. 42e, à qqn ; ἐπὶ μεγάλοις τόκοις, Dém. 13, 19, à gros intérêts ; fig. en parl. d’emprunt d’arguments dans une discussion, Plat. Rsp. 612c ||
E Act. fut. δανείσω, Dém. 941, 27 ; postér. fut. incorr. 2 sg. δανειεῖς, Spt. Deut. 15, 10 ; 28, 12 (var. -ιεῖς) ; δανειοῦσι, Spt. Prov. 22, 7. — Moy. pf. δεδάνεισμαι, Dém. 947, 25 ; 1200, 10. Postér. fut. incorr. 2 sg. δανειῇ (var. -ιῇ), Spt. Deut. 15, 6 ; 28, 12 (cf. δανίζω).
Étym. δάνειον.