δάνος

δανός

Δανούϐιος
δανός, ή, όν [ᾱ] bon à brûler, d’où sec (bois), Od. 15, 322 ||
Sup. δανότατος, Ar. Pax 1134.
Étym. p. *δαϝεσνός, cf. δαίω.