δαῆναι

δαήρ

δάηται
δαήρ, έρος (ὁ) [ᾱ] beau-frère, frère du mari, Il. 3, 180 ||
E Voc. δᾶερ, Il. 6, 344, 355 ; gén. pl. dissyll. δαέρων, Il. 24, 769.
Étym. p. *δαϝήρ = lat. lēvir, sscr. dêvaras.