δεισιδαιμόνως

δεισιδαίμων

δεισίθεος
δεισι·δαίμων, ων, ον, gén. ονος [ῐ]
1 qui craint les dieux, Xén. Cyr. 3, 3, 58 ; Ages. 11, 8 ; Arstt. Pol. 5, 11, 25 ||
2 en mauv. part, superstitieux, Th. Char. 16 ; DS. 1, 62 ; 4, 51 ; etc.
Étym. δείδω, δ.