δεκαδαρχία

δεκάδαρχος

δεκαδεύς
δεκάδ·αρχος, ου (ὁ) [ᾰ]
1 décurion, commandant de dix hommes, Xén. Cyr. 4, 2, 13 ; 8, 1, 14, etc. ||
2 à Rome, décemvir, DH. 10, 60.
Étym. δεκάς, ἄρχω.