δεκέτηρος

δεκέτης

δεκέτις
δεκ·έτης, ους, adj. m. et -ης, ης, ες ;
1 âgé de dix ans, Plat. Rsp. 540a ||
2 qui dure dix ans, Soph. Ph. 715 ; Eur. Andr. 307.
Étym. δ. ἔτος.