δέκτο

δεκτός

δέκτρια
δεκτός, ή, όν, accepté, admis, d’où agréable (cf. lat. acceptus), Spt. Lev. 19, 5, etc. ; Prov. 15, 8, etc. ; Sir. 2, 5, etc. ; NT. Luc. 4, 19, 24 ; 2 Cor. 6, 2 ; τινι, Spt. Job 33, 26, agréable à qqn ; joint à εὐάρεστος, NT. Phil. 4, 18 ; etc.
Étym. vb. de δέχομαι.