δεκώρυγος

δελαστρεύς

δελεάζω
δελαστρεύς, έως (ὁ) litt. qui prend avec une amorce, c. à d. pêcheur, Nic. Th. 793.
Étym. p. *δελεαστρεύς, de δελεάζω.