δένδρος
δενδροτομέω-ῶδένδρος, εος-ους
(τὸ)
ion., poét. et
(au dat. pl. δένδρεσι) att. c. δένδρον, seul. aux cas suiv. : sg.
dat. δένδρεϊ, Suid. ; acc. δένδρος (var. -ον) Hdt. 6, 79 ; pl. nom. acc.
δένδρεα, p.
contr. δένδρη,
Eur. fr. 488 ;
dat. δένδρεσι,
plus us. en prose att. que δένδροις, Thc. 2, 75 ; Plat. Leg. 625b.