δέρον

δέρος

δέρρα
δέρος (τὸ) seul. nom.-acc. sg. peau, Soph. fr. 16 ; Eur. Med. 5, Ph. 1120, Ion 995 ; A. Rh. 2, 120 ||
E Gén. réc. δέρους (var. δέρατος, de δέρας) DS. 4, 56.
Étym. R. indo-europ. *der-, écorcher ; cf. δέρω, δέρμα.