δεσμόν
δεσμός*δεσμόν, οῦ
(τὸ)
seul. pl.
δεσμά, Hh.
Merc. 157 ;
Eschl. Pr.
52, etc. ;
ion. Hdt.
6, 91 ; en prose
att. Plat. Euthyphr. 9a ; CIA. 2, 791, 31 (377 av.
J.-C.) ; 807 b,
96 (330 av. J.-C.) ; en prose réc. Luc.
Tox. 6,
etc.
Étym.
v. le suiv., et sur le plur. δεσμοί ou δεσμά, v. fin.