δευτάτιος

δεύτατος

δεῦτε
δεύτατος, η, ον [] litt. tout à fait le second, c. à d. le dernier, Il. 19, 51 ; Od. 1, 286 ; 23, 342 ; Mosch. 4, 65.
Étym. sup. de δεύτερος.