διάϐρωμα

διάϐρωσις

διαϐρωτικός
διάϐρωσις, εως (ἡ) érosion, ulcération, Plut. M. 1087e ; Jos. B.J. 7, 11, 4 ; Diosc. 1, 137 ; Arét. 62a ; Gal. 7, 466.
Étym. v. le préc.