διάδημα
διαδηματοφόροςδιάδημα, ατος
(τὸ)
1 bandeau qui entourait la
tiare des rois de Perse, Xén. Cyr. 8, 3, 13 ;
Plut. M.
488d ||
2 p.
ext. diadème, couronne royale, Plut. M. 753d ; Hdn 1, 3, 7 ; δ. τῆς Ἀσίας, Spt.
1 Macc. 13,
32, le diadème, c. à d. l’empire
d’Asie.
Étym.
διαδέω.