διαέριος
διαζάω-ῶδι·αέριος, ος, ον
[ᾱ] qui traverse les airs,
aérien, Luc. Salt. 42 ; A. Tat. 2, 22 ;
fig. en parl. de
paroles, joint à μετέωρος, Luc. Ic. 1 ||
E Ion. διηέριος, A. Rh. 2, 227 ;
4, 953 ; Opp.
C. 3, 76 ;
4, 409 ; Q. Sm.
11, 456, etc.
Étym.
διά, ἀήρ.