διαγνωστικός
διαγνωστόςδιαγνωστικός, ή, όν,
capable de discerner, de reconnaître, gén. Luc. Salt. 74, à côté de κριτικός;
abs. joint à
διακριτικός, Luc. Herm. 69 ; particul.
t. de méd. capable de diagnostiquer,
gén. Gal.
2, 188 ; Orib.
1, 3 B.-Dar.
Étym.
διαγιγνώσκω.