διακενῆς
διάκενοςδιακενῆς, adv.
p. διὰ κενῆς
(s. e. πράξεως)
vainement, en vain, Hpc. 1210g ; 1230f ; Eur. Tr. 753 ; Pol. 3, 70, 10 ; μάτην δ.
Plat. com. (Ath.
442a) d’une
façon absolument vaine ; διακενῆς
(sel. d’autres διὰ
κενῆς) ἄλλως, m. sign. Ar. Vesp. 929.