διανοητέον

διανοητικός

διανοητικῶς
διανοητικός, ή, όν :
1 qui concerne l’intelligence, Plat. Tim. 89a ; p. opp. à ἠθικός, Arstt. Nic. 1, 13, 20 ; An. post. 1, 1 ; Plut. M. 1004d ||
2 ingénieux, Arstt. Poet. 24.