διανύτω

διανύω

διαξαίνω
δι·ανύω (ao. διήνυσα, etc.) :
1 achever, mener à terme : κέλευθον, Hh. Ap. 108 ; ὁδόν, Hh. Cer. 380 ; Xén. Cyr. 1, 4, 28, un voyage ; d’où abs. διανύειν, arriver au terme d’une marche, Pol. 3, 56, 1 ; εἰς τόπον, Pol. 3, 53, 9, parvenir en un lieu ; p. suite, parcourir : χώραν, Pol. 3, 86, 9, un pays ; πλεῖον, Arstt. Lin. ins. 5, un plus grand espace ; avec un part. achever de : οὔ πω διήνυσεν ἀγορεύων, Od. 17, 517, il n’a pas encore fini de raconter ||
2 continuer jusqu’au bout, avec un part. πόνοις σε διδοῦσα διήνυσεν, Eur. Or. 1663, elle n’a cessé de te livrer à des épreuves multipliées ||
E Prés. ind. 3 pl. διανύουσι, Xén. Mem. 2, 4, 7 ; inf. διανύειν, Pol. 3, 86, 9 ; Luc. Gall. 1.