διαπερδικίζω

διαπέρθω

διαπεριπατέω-ῶ
δια·πέρθω, détruire de fond en comble, saccager (une ville) ; seul. ao. 2 διέπραθον [ᾰ] Il. 1, 367 ; d’où inf. épq. -πραθέειν, Il. 7, 32 ||
Moy. (seul. ao. 3 sg. διεπράθετο) m. sign. Od. 15, 384.