διαφυσικεύομαι

διάφυσις

διαφύσσω
διάφυσις, εως () []
1 pousse, germe, Th. H.P. 8, 1, 6 ||
2 séparation naturelle, fente, interstice, Hpc. 842d, etc. ; Arstt. H.A. 1, 16, 13, etc. ; Th. H.P. 4, 8, 7 ; particul. point d’attache de la queue d’un fruit, Hpc. 259, 29.
Étym. διαφύω.