διαρκής
διαρκούντωςδι·αρκής, ής,
ές :
1 suffisant, Arstt. H.A. 9, 40, 36 ; εἴς τι,
Plut. Fab.
11 ; πρός τι,
DH. 4, 23, pour
qqe ch. ; particul. qui suffit aux
besoins (des habitants) en parl. d’une
terre, Thc. 1,
15 ||
2 qui se soutient, qui
dure, DH. 6, 54
||
Cp. -έστερος, Luc. Gymn. 24 ; sup. -έστατος, Paus. 6, 13, 3.
Étym.
διά, ἀρκέω.