διάτιλμα

διατιμάω-ῶ

διατίμησις
δια·τιμάω-ῶ [τῑ] (seul. pf. pass. 3 sg. διατετίμηται) juger, décider, Eschl. Sept. 1047 ||
Moy. évaluer en détail ou contradictoirement, d’où évaluer, estimer, acc. DS. 4, 21 ; 16, 29 ; Jos. A.J. 13, 9, 2.