διάτορος
διατραγῳδέω-ῶδιά·τορος, ος,
ον :
I act.
1 qui pénètre dans les
chairs, Eschl. Pr. 76 ||
2 en
parl. du son, perçant, aigu, ou
simpl. clair, Eschl. Eum. 567 ; Plut. M. 303e ; El. V.H. 2, 44 ||
II pass. transpercé, Soph.
O.R. 1034.
Étym.
διά, τείρω.