διχοφροσύνη

διχόφρων

διχοφυΐα
διχό·φρων, ων, ον, gén. ονος [ῐ] discordant, c. à d. voué à la discorde (par les malédictions paternelles) Eschl. Sept. 899.
Étym. δίχα, φρήν.