δίχηλος
διχήρηςδί·χηλος, ος, ον,
postér. διχηλός
et διχαλός,
ός, όν [ῐᾱ]
1 qui a le pied fourchu,
Hdt. 2, 71 ;
Eur. Bacch.
740 ; Arstt.
H.A. 2, 1, 31,
etc. ; subst.
δίχηλα ὕεια, Luc. Lex. 6, pieds de cochon ||
2 muni d’une double tige,
qui forme une pince, Anth. 6, 92 ; τὸ δίχηλον,
fourchette, Héron ; Phil. byz. ||
E Dor. διχαλός [ᾱ] postér. us. dans la langue
commune, Arstt. H.A. 2, 1, 31,
etc.
Étym.
δίς, χηλή.